پا کشان ، دست تکان ، دیده به گهواره دوان
نم گریزان ، بکش از گونه به روی جگرت

دل تهی ، تن برهد ، ساز دگرگونه دمد
سال ریزد ، گره محکم کُن و باری که برت

مو کَنی ، آه کُنی ، تیشه به ایمان ببری
آسمان سنگ بریزد ، نه سپیدی سحرت

ره چه کوتاه کُنی ، باز کُنی راه گریز
ساغر اندازه کُنی می که بیالوده پرت

شعله خورشید زند ، دل به مهی سوزاند
آتش افروز ، بیا شعله دمان با شررت

دام برکَن ، دو سه تا دانه به ارزش نرسد
ناله بشکن ، که یکی دانه خورند از ثمرت

ناز گل را تو به یک ثانیه صد ساله بکش
ز بزرگ و عظیمی نرود ، گل کند افزونه ترت

رسم این است که بر زخم زند هر شب و روز
باز آید ، تو نشانش بده زخم دگرت

خوب و بد میگذرد ، از گذرش چشم بپوش
سایه مردانه بینداز و بگیر از اثرت

آسمان گرد زمین چرخد و بلبل پی گل
تو به گرد سر خود باش نه دین پدرت

تو که از سهم جهان هر نفسش دزدیدی
نفس آرام بکش ، چون اجل آید به درت